Πόσες Ψυχές προδώσατε με τις λέξεις σας και πόσες σκέψεις καταράστηκε η σιωπή σας;

Το παρακάτω άρθρο είναι αφιερωμένο σε όσους νομίζουν πως είναι Άνθρωποι, αλλα έχουν χάσει τον αληθινό τους εαυτό.....Γιατί αληθινός Ποιητής δεν είναι αυτός που γράφει λέξεις, αλλά εκείνος που τις κάνει πράξεις και τρόπο ζωής... Έτσι, Ποιητές είμαστε όλοι μας. Λίγοι οι ειλικρινείς όμως. Προσωπικά τιμώ με σεβασμό εκείνους που ελεύθερα και φωναχτά συλλογιούνται και απεχθάνομαι όσους εκφράζουν επιλεκτικά όσα τους κάνουν αρεστούς…

"Καλησπέρα σας Κύριε Ποιητά.

Σας συνάντησα τυχαία χτες ν’ απαγγέλετε τους λογισμούς σας με στόμφο κι επιτηδευμένες παύσεις προς το εκστασιασμένο ακροατήριο, κι ειλικρινά σας ζήλεψα για την υπέροχη σεμνοτυφία σας. 

Σχεδόν είχα πρόθεση να δώσω μια δεύτερη ευκαιρία στις αμφιβολίες μου, ωστόσο πριν καλά – καλά αποσώσετε το τελευταίο σας κόμπιασμα, εύστοχα αποτραβηχτήκατε στα σκοτεινά να περιμαζέψετε τάχα σκεφτικός τα βαθυστόχαστα δάκρυα σάς..

Θεέ μου… μα μόνο εγώ αντιλήφθηκα το μελάνι που στα χέρια σας στάζει;

Δίπλα σε δάσκαλους καθίσατε να γίνετε σφουγγάρι και κύμα, αρμύρα και αέρας, μα όταν παραμένει  βράχος η καρδιά, ούτε να ταξιδέψεις μπορείς, ούτε να νιώσεις. Παραμένεις Πέτρα ακίνητη, χρήσιμη μόνο για ντουβάρι.

Αλήθεια, ποιος σας διάλεξε για Ποιητή;

Εσείς είχατε την φαεινή ιδέα;

Κι αν ναι, το κρύβατε τόσο καιρό από ταπεινοσύνη ή από ντροπή;

Επιτρέψτε μου να σας πω πως είστε ανίδεος από γραμματική και σύνταξη, καθώς το μόνο που σας σώζει είναι το εγωιστικό σκοτάδι που τυχαία σας γέννησε. Αρκετά σας ανέχτηκα τόσα χρόνια στη σιωπή να με τυραννάτε με δήθεν πρόσχημα την θλίψη και την έμπνευση, αφού το ξέρω καλά, το αποκούμπι της σκιάς σας ήμουν και μέχρι εκεί με λογαριάζατε. Σπιθαμή παραπέρα.

Πόσες Ψυχές προδώσατε με τις λέξεις σας και πόσες σκέψεις καταράστηκε η σιωπή σας;

Πουλήσατε τα λόγια σας να γίνουνε βιβλίο, να μελετάνε οι Άγνωστοι τα κρυφά μυστικά των ονείρων σας. Μα ποιών ονείρων, που τώρα μόνο η τσέπη σας μπορεί και γεμίζει το νου σας με εγωιστική χαρά επιβεβαίωσης….

Πείτε μου, πόσα απ’ αυτά που γράψατε θέλατε να τα μοιραστείτε πραγματικά;

Ζω για τη στιγμή που θα γονατίσετε κι εσείς με την αίσθηση του ελέους στον Πόνο όπως ακριβώς αναγκάζατε να κάνουν οι στίχοι προσκυνώντας το είδωλο σας. Παρακαλώ, σφουγγίστε τις ενοχές σας στο μανίκι και όχι στα λευκά χαρτιά, μου προκαλείτε θλίψη.

Ας είμαστε ειλικρινείς: Είστε σύννεφο που γεννάει ψιχάλες, πιστεύοντας πως από μόνες τους είναι ικανές να γίνουν Θάλασσα. Πλανάστε όμως κύριε μου. Σας έχουν οικτρά αποκοιμίσει τα χειροκροτήματα, τα βραβεία και οι τιμητικές τελετές. Για την αποτυχία σας αν θέλετε ψάξτε δικαιολογίες στην ανήσυχη φύση του Ποιητή και αν βρείτε Θεό να σας πιστέψει, τότε θα γίνω άπιστος.

 Τ’ ορκίζομαι στην έμπνευση που σας έχει «καταβάλει ανηλεώς».

 …βάση των πωλήσεων σας πάντα.

Τούτο μόνο κατέχω, πως το ίχνος που θ’ αφήσετε είναι ισανάλλογο με την αμετροέπεια σας. Σας συνιστώ λοιπόν πως αν θέλετε να ταξιδέψετε με τις λέξεις, γράψτε αλαζονικά ένα ποίημα για μια βαλίτσα –ουδέποτε για την Αγάπη, σας ικετεύω!!- και έπειτα αποχωρίστε γαλήνια..

Το σπέρμα της δημιουργίας σας απαιτεί σεβασμό.

Κρατήστε μίας ζωής σιγή επιτέλους…

Δεν γνωρίζω αν είναι χρησιμότερο το ημίμετρο όπως Εσείς απ’ το καθόλου, αλλά αδυνατώ να διανοηθώ πως υπάρχει περίπτωση οι στίχοι να νιώθουν γόνοι εκλεκτοί στα κενά σας δάχτυλα.

Ίσως στο μέλλον.

Με επιφύλαξη βέβαια.

Δοκιμάστε να γίνετε ένα με τα γραφόμενα σας. Σας προκαλώ. Δεν είναι το μελάνι που πληγώνει, μα οι προθέσεις. Με συμπάθεια σας το λέω, μιμούμενος τις ενοχές σας για να με συνηθίσετε. Άλλωστε μια ολάκερη ζωή θα με υπομένετε να σας τριβελίζω το μυαλό, κι η τιμωρία σας θα είναι να ζείτε μ’ ένα χαμόγελο ως πρόλογο κι ένα δάκρυ χλευαστικό εν κατακλείδι…

Ειλικρινά εναντίον σας.

Ο Εαυτός σας."

© Θεόφιλος Γιαννόπουλος, 2014

Φωτογραφία: © Στράτος Γιαννόπουλος