Κυριακή 27 Ιουλίου 2014

Τα Παιδιά μας έγιναν Σκιάχτρα, τ' ακούς Βουλευτή;




…τόσους μήνες άνεργος μα πάντα είχα μια ελπίδα που την έσπερνα, την μεγάλωνα, φούντωνε και την θέριζα. Μα πάει καιρός που δεν ξαναβγήκε απ’ τα χώμα, ούτε καν για να μ’ αποχαιρετίσει.

Κι όσο περνά ο καιρός τόσο σφίγγει η θηλιά
τόσο χάνεται η φωνή
τόσο ύψος χάνει το βλέμμα απ’ το Σεβασμό

Φταίω κι εγώ λιγάκι, που την φωνή μου την έκλεινα στη χούφτα, μην και τυχόν ακουστεί και τραβήξω την προσοχή τους πάνω μου.

Όχι, ποτέ δε θα με βρεις στις συγκεντρώσεις κομμάτων. Σχεδόν τέσσερις δεκαετίες τώρα δεν είδα χαΐρι απ’ τις υποσχέσεις τους. Μισώ τον όχλο κι αυτούς που σαν άβουλα πρόβατα βελάζουν συνθήματα που αγνοούν το τι σημαίνουν.

Και σε ρωτώ:

Έχεις φάει ποτέ σου απ’ τα σκουπίδια;

…όχι ε;
…τότε γιατί αναμασάς κομμάτια συμπόνιας που πετάν στα πόδια σου με οίκτο;

Νιώθω θαρρείς και κρεμάσαν κόκκινο φωτάκι στην Ψυχή μας. Αποσβολωμένοι κοιτάμε  παρακαλώντας να ξεπουληθούμε για λίγα ψήγματα αξιοπρεπούς ζωής.

Τα Παιδιά μας έγιναν Σκιάχτρα
Κλειδώσανε τα μάτια
Ξεράθηκαν τα χέρια
Λιγόστεψε η καρδιά τους
Και δε γνωρίζω τον τρόπο να με πιστέψουν πια όταν τους μιλώ για όνειρα..

Μα εγώ θα τα λέω και τη φωνή μου μονάχα Ο Θεός μπορεί να σωπάσει.

Τ’ ακούς Βουλευτή;

Να λογαριάζεις θέλω μόνο , πώς οι ιδέες είναι ψιχάλες κι αρκεί να σταλάξουν στο σωστό κεφάλι για ν’ ανθίσουν

Κι ας στραγγίξανε οι Ψυχές μας σα το σύννεφο, εμείς βροντάμε με όσο κουράγιο μας απέμεινε. Κι αυτό που βροντά να το ακούς. 

Να το ακούς και να το καταλαβαίνεις

Σώψυχα όμως και αληθινά, μήπως και του ξεφύγεις και δε σε θερίσει ο διάολος μαζί με τα χαμένα όνειρα μας….

© Θεόφιλος Γιαννόπουλος , 2014
© Φωτογραφία Στράτος Γιαννόπουλος

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου