....γιατί σάν του παιδιού το χαμόγελο δεν υπάρχει άλλο τέτοιο φώς...
Ανθέ μου αγέννητε
Στων στερνών μου λογισμών τα χρόνια
μια ευχή που χρωστώ θα σου δώσω Παιδί μου:
Μην ευλογήσεις πόλεμο ποτέ σου
τίμα τον φτωχό και τον αγράμματο σεβάσου
το χέρι γίνε του τυφλού
χάρισε ταπεινά λίγη
Ελπίδα
κι ελέησε κι εμένα σιωπηλά με της καρδιάς σου την απλότητα
Αυτά σ’ εμπιστεύομαι καθώς θα φεύγω Γιέ μου
ένα δαφνόφυλλο και χούφτα από λιβάνι να προσεύχεσαι
έζησα φτωχός, συγχώρα με
μα όταν το άδικο βιώνεις στη ψυχή
θα ‘μαι στη σκιά το αναφιλητό σου να μοιράζομαι
Τούτα σου προικεύω όσο θα γερνάω Κόρη μου
παρακαλώ, μη μου θυμώσεις
καμπούρα έκανα να προσκυνώ
όμως εσύ μην γονατίσεις σε άνθρωπο ποτέ σου
και σαν κουράζεσαι απ’ του κόσμου το σκοτάδι
θ’ ανάβω στη καρδιά μου φώς για να κουρνιάσεις
Όσα περίσωσα με μόχθο, σου τα δωρίζω Ανθέ μου αγέννητε
πέτρα στη γή, καμένη κι άγονη
ιδρώτα στο μέτωπο και χείλη στεγνά
λειψά από όμορφα λόγια και χαμόγελα
μα να ‘ξερες πόσο
ντρέπομαι γι’ αυτό…
Ας λευτερώσουμε τα χέρια των Παιδιών
να σμιλεύσουν ουρανό
ν’ αδράξουν σύννεφα
και στην λιακάδα των ονείρων τους
αστέρια να γινόμαστε
πραγματοποιώντας την κάθε ευχή τους
λυτρωτικά..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου