Χαράματα στο καράβι Σου Θεέ μου.....

....φιλοξενούμενες σε Θεού καράβι οι Ψυχές μας, που κλωθογύριζαν παραδομένες στη σκέψη και στο δάκρυ. Συμμετέχοντας βουβά στο ταξίδι που απόσωνε στου χρόνου την κλεψύδρα, καθώς ξεμάκραινε απ' το βλέμμα μας ο ίσκιος της Σκοπέλου. Ζώντας ένα ξημέρωμα π' αρνιότανε να 'ρθει, μα χάριζε απλόχερα την πορτοκαλοκόκκινη του σιγαλιά σε φυλλοκάρδια που τρέμουν.

Ο αγέρας του πρωινού εκείνου μύριζε λιβάνι και μύρο κάτω απ' τα λαβωμένα μας μάτια, στοιχειώνοντας συμπονετικά τη σιωπηλή καρδιά μας. Το μπράτσο υγρό. Υγρό και το στέρνο. Με το σώμα αφημένο σε κάποια θέση να θρηνεί το χαμόγελο και την Νοσταλγία μέσα μας να ρωτά και να επιμένει ανώφελα γι’ απάντηση :

«Έχεις δει ν' ανθίζει ποίημα από δάκρυ;»

Και να 'μαστε σαν τώρα η Νόπη, η Μαίρη κι εγώ εκεί ξανά, ν' αφουγκραζόμαστε λογισμούς και στεναγμούς φλογισμένων Ποιητών, αναριγώντας απ' της χαρμολύπης το απόσταγμα. Με βωμό ανάστασης το σημειωματάριο σου Νόπη, με πράσινα γράμματα ποτισμένα αρμύρα. Τούτης που αναπαύεται σαν αντίδωρο σε διστακτικά δάχτυλα μαρτυρώντας πράα, σε χώματα απαλά τις στερνές αλήθειες ερμαφρόδιτων σκέψεων.

Αγωνία

Χαρά

Νοσταλγία

Λύπη

κι ύστερα πάλι προσκύνημα στο φώς

“Πήγαμε μονάχοι ως την Πομπηία”

“Έτσι μπορούμε τώρα

ν' αγαπήσουμε το Θάνατο ως τη μέση” *

-Ψιθύρισες μαζεύοντας τα σύννεφα με τα ματόκλαδά σου Μαίρη -

Μα να στάζει το πέλαγος σε μια χούφτα Ποιητών ,ορκίζομαι δε το 'χα ξαναζήσει. Κι όταν το βλέμμα καλέμι γίνεται και σκαλίζει τις θύμησες, δεν ανοίγει τραύματα μα αγάλματα Θεών ριζώνει στο κήπο της ζωής μας. Για όσο αντέχεις και όσο θα σου αξίζει. Με μια νιότη στα γραπτά μας που θ' ανθεί όσο το παιδί εντός μας θα μολογάει την αλήθεια και θα χαϊδεύει αθώα τα όνειρα.

...και πώς ν' αγνοήσεις τις απαγγελίες μας στο γαλάζιο μπαλκόνι μ' ακροατή το κύμα, αφού αυτό συνηθίζεται όταν θές να γίνεις κοινωνός στων Ποιητών τα άχραντα μυστήρια... 

“Κι οι θάλασσες θα καίνε

όσο οι άνθρωποι φοβούνται την αγάπη” **

-Χάραξες στα κατάρτια μας Νόπη, καθώς ένα παράθυρο που 'βλεπες Φεγγάρι, μπόλιαζε το θάρρος φωτεινά στα κόκκινα σου μάτια.- 

Δε χρειάστηκε δεύτερη σκέψη για ν' αναλογιστούμε πως αφήσαμε πίσω όμηρο ηθελημένο το χαμόγελό μας. Έστω, κάτι δικό μας σ’ αντάλλαγμα το φώς που πήραμε στα χέρια…. 

“Άγιο ταξίδι αυτό το πέρασμα από την λησμονιά και τα σκοτάδια

γιατί τέτοιοι Άνθρωποι γινήκαμε από γεννησιμιού μας

σε εποχές που κανένας δε πίστευε σ' εμάς” ***

-….ν' αποθέτω κι εγώ το αίμα μου σιγανά στα φτερά της Μοίρας σαν τάμα-.

Και το νησί ξεμάκραινε τραβώντας τις κλωστές του σε όλα μέσα μας, με τις άκρες αγκυροβολημένες στο λιμάνι αυτό που οι εξομολογήσεις μας θα κρατήσουν μια ολάκαιρη ζωή. Και στρέφοντας νοερά την προσοχή σε τούτα τα νερά, το μόνο που στέκει σαν ευχή στα χείλη, είναι να παραμένουν για πάντα γαλήνια, σαν τότε που μας υποδέχτηκαν και μας ξεπροβόδισαν στην Εδέμ της σιωπής.

…όσο τ’ αγρίεμα της λύτρωσης κι ο πόθος του νόστου θα το επιθυμούν και θα το επιτρέπουν....

Νόπη

Μαίρη

Χρύσα

Συνιορίτσα

Μάρω

Νινέττα
Χρήστο

Φωτεινοί Άνθρωποι της Σκοπέλου

Τη σκιά σας θα βαστώ και θα θερίζω Ήλιους στης μικρής μου ψυχής το απόσταγμα. Γιατί μια φορά βαφτίζονται οι Ποιητές στη Σκόπελο, μα ριζώνουν για πάντα εκεί κοντά σας.

Να σας έχει όλους Ο Θεός καλά.

Σημειώσεις:

Για την φωτογραφία(πνευματικής ιδιοκτησίας Νόπης Χατζηιγαντιάδου): Είναι μέρος των χαραγμάτων στο χαρτί δια χειρός Μαίρης Μαρωνά, Νόπης Χατζηιγαντιάδου και του υπογράφοντα. Οι μικρές αυτές εξομολογήσεις, μετουσιώθηκαν από σκέψεις σε λέξεις κατά την επιστροφή μας από το νησί της Σκοπέλου το 2013 με αφορμή την τελετή απονομής του Β' Πανελλήνιου Ποιητικού Διαγωνισμού «Καισάριος Δαπόντες». Αξέχαστο ταξίδι. Ευλογημένο. 

 (*) Στίχοι από το ποίημα “Πήγαμε μονάχοι ως την Πομπηία” της Ποιήτριας Μαίρης Μαυρωνά, το οποίο συμπεριλαμβάνεται στην νέα της Ποιητική Συλλογή που θα κυκλοφορήσει σε λίγες μέρες. Καλοτάξιδο θα 'ναι Μαίρη μου. Ήταν γραφτό να μυηθώ στα σώψυχα σου πριν από ένα περίπου χρόνο και να υποκλιθώ στο αισθαντικό άγγιγμα των λέξεων σου, κάτι που παραμένει το ίδιο αμόλυντο και ειλικρινή όπως την πρώτη του γεύση. Και τώρα αυτά τα απόκρυφα θα 'ναι βάλσαμο στις διψασμένες ζωές των Ανθρώπων που με μιας θ' αγκαλιάσουν την όμορφη Ψυχή σου όπως αυθόρμητα έκανα κι εγώ. Γιατί έτσι το θέλει η Μοίρα κι έτσι ήταν από αρχής γραφτό. Βραβείο στου χαμόγελου σου την ανάσα και στου Άστρου σου τη μοναξιά. 

(**) Στίχοι από το ποίημα “Ναυάγιο” της Ποιήτριας Νόπης Χατζηιγαντιάδου, απ' την Ποιητική της συλλογή “Ιέρεια ουρανού και θάλασσας”, σελ. Εκδοτικός οίκος “ΒΕΡΓΙΝΑ” , Ημερ. Έκδοσης Μάιος 2011 . Σύντομα θα δει το φώς και το νέο της βιβλίο, ένα δημιούργημα πλασμένο απ' το φώς της καρδιάς της και με τούτων των χρόνων την ανάγκη για ανάσταση, σταλάζοντας στις πληγές μας φώς να ξεπλύνει το πόνο μας. Μόνο αυτό μπορώ να πω για όσα είδαν τα μάτια μου. Γιατί εσύ Ποιήτρια μου, μου έδειξες που πάει το Φεγγάρι όταν χάνεται από το σκοτεινό ουρανό και τώρα ξέρω γιατί κρυφοκοιτάζεις τα παράθυρα με τα σπασμένα γυαλιά που όλοι οι άλλοι αγνοούν. Κάποιοι γεννιούνται αδέρφια και κάποιοι γίνονται στην πορεία μεγαλώνοντας αυτή την όμορφη οικογένεια, αυτό έμαθα εγώ..

(***) Στίχοι από το ποίημα μου “Άγιο ταξίδι”. Προφητικό για την βάφτιση μου ως ποιητής στο νησί της Σκοπέλου.