Τετάρτη 25 Μαρτίου 2015

Παρουσίαση συμμετοχών του 1ου ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟΥ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΥ BONSAISTORIES: “Η ΛΗΣΤΕΙΑ” - Κατερίνα Αστεριάδη-Ραμανδάνη

...ακολουθώντας την χρονική σειρά των διηγημάτων που έχουν κατατεθεί στην ιστοσελίδα bonsaistories.gr, σας παρουσιάζω το διήγημα με τον τίτλο  “Η ΛΗΣΤΕΙΑ” - Κατερίνα Αστεριάδη-Ραμανδάνη. Μπορείτε να ψηφίσετε αφήνοντας απλά το σχόλιο με την άποψη σας επισκεπτόμενοι την ιστοσελίδα bonsaistories.gr.-Δίνεται παραπομπή γι’ αυτό και στο παρόν άρθρο.-

Η ΛΗΣΤΕΙΑ - Κατερίνα Αστεριάδη-Ραμανδάνη



Τίποτα δεν φανέρωνε αυτό που θα συνέβαινε στη διάρκεια της περιπετειώδους μέρας, μιας υπέροχης μέρας γεμάτης από ήλιο, χαρά και ψώνια για το Πάσχα που ήταν πολύ κοντά.
Μόνο μια εκκρεμότητα υπήρχε. Η πληρωμή της πρώτης δόσης του δανείου. Α, ναι το δάνειο στην Εθνική Τράπεζα. Και ενώ πράγματι είναι μια τυπική διαδικασία, στο μυαλό μου άρχισε να γίνεται μια βαρετή έως αποκρουστική πράξη. Καμιά φορά το ένστικτο μας προετοιμάζει ώστε να αποφεύγουμε ή να αποτρέπουμε τ’ αρνητικά γεγονότα.
«Άντε, λοιπόν, ξεκίνα να την πληρώσεις για να ηρεμήσεις την μεγάλη εβδομάδα», είπα από μέσα μου.
Πήρα άδεια από την εργασία μου και νωρίς-νωρίς, γύρω στις εννιά, βρέθηκα σε μια σχετικά πολύ μικρή τράπεζα της γειτονιάς μου.
Πατώντας το πόδι μου μέσα, πίεσα με γρήγορες κινήσεις το κουμπί της μηχανής παίρνοντας το νούμερο προτεραιότητας. «Νούμερο 119», ψιθύρισα απογοητευμένη. «Τώρα μάλιστα! Δύο ταμεία μόνο ανοικτά, μισή ώρα άδεια από τη δουλειά και το τρέχον νούμερο 38». Ένα μικρό εγκεφαλικό ήταν αυτό που μου έλειπε. Το βλέμμα μου έψαχνε καρέκλα για να καθήσω, που να καθήσω ήρεμα δηλαδή, όταν ξανάβλεπα το χαρτάκι με το νούμερό μου 119!
Μην έχοντας τι άλλο να κάνω, άρχισα να παρατηρώ τον χώρο. Πρώτα παρατήρησα τους δύο ταμίες. «Ευτυχώς άντρες», σκέφτηκα. «Δεν θα ταλαιπωρηθούμε σήμερα», υπολόγισα. Λάθος έκανα τελικά. Ο άντρας στο νούμερο 2 ταμείο ήταν πιο γρήγορος και σοβαρός, ενώ ο λιγνός υπάλληλος στο νούμερο 1 ταμείο μού φαινόταν τεμπέλης. Κάθε τόσο αργούσε να πατήσει το κουμπί για τον επόμενο πελάτη της τράπεζας βρίσκοντας ως αφορμή το μέτρημα των χαρτονομισμάτων. «Πού να κάπνιζε κιόλας», σκέφτηκα. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή σηκώθηκε και εξαφανίστηκε πίσω από μια πόρτα. Προφανώς θα πήγε στην τουαλέτα, υπολόγισα. Περιττό να σας πω ότι εμφανίστηκε μετά από 20 λεπτά. Μου προκαλούσε μια απέχθεια ενώ δεν είχα τίποτα μαζί του, κανένα προηγούμενο, ίσως επειδή εφεύρισκε διάφορα τεχνάσματα για να αποφεύγει να πατά το κουμπί για τα επόμενα νούμερα – πελατών της τράπεζας. Ο χρόνος μέσα σε μια τράπεζα φυσικά είναι πολύτιμος και ο κάθε πελάτης κοιτά να συναλλάσσεται όσο πιο γρήγορα γίνεται

Για την συνέχεια της ιστορίας και συμμετοχή με σχόλιο στον διαγωνισμό πατήστε ΕΔΩ

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου